Polscy Bohaterowie

Czołem! Dzisiaj będę miała zaszczyt przedstawić państwu historię polskiego wojskowego, generała broni i szefa sztabu Wojska Polskiego: Tadeusza Jordana Rozwadowskiego. Tadeusz urodził się 20 maja 1866 roku w Babinie, wsi obecnie położonej na Ukrainie. Dziecięce lata spędził na Lubelszczyźnie, w majątku swojego ojca. Naukę rozpoczął w gimnazjum we Lwowie, następnie w 1880 roku zgodnie z rodzinną tradycją został wysłany do szkoły wojskowej: młodzieniec wstąpił do Szkoły Kadetów Kawalerii w Hranicach. Po jej ukończeniu uczył się w Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu. Pomimo faworyzowania austriackich studentów, Polak ukończył studia z wyróżnieniem i został uznany za najlepszego absolwenta swojego rocznika. W 1889 otrzymał stopień podporucznika w korpusie oficerów artylerii . Mimo możliwości pozostania w Austrii i kontynuowania służby w jednym z najbardziej prestiżowych oddziałów, zdecydował się na powrót do Polski. Ostatecznie wybrał Kraków, gdzie rozpoczął służbę w pułku artylerii

Witam! Dziś przedstawię państwu historię członkini Szarych Szeregów oraz uczestniczki powstania warszawskiego, która przez wiele lat po zakończeniu wojny, szukała mogił zabitych kolegów i koleżanek walczących w powstaniu - Wandy Traczyk-Stawskiej. Wanda urodziła się 7 kwietnia 1927 r. w Warszawie. Była drugim dzieckiem Szczepana i Bronisławy Traczyk z domu Doniców, którzy doczekali się jeszcze dwóch córek: Kazimiery oraz Władysławy. Cała czwórka wychowywała się w duchu patriotycznym. Ich ojciec podczas I wojny światowej jako młody chłopak został legionistą. Często czytał dzieciom o Legionach Polskich i o wojnie. Wandzia była bardzo żywą dziewczynką - uwielbiała biegać i grać w piłkę. Przez 3 lata uczyła się w szkole powszechnej na Bródnie, a później na Mokotowie. Kiedy wybuchła II wojna światowa, miała zaledwie 12 lat. W dniu wybuchu wojny, nasza dzisiejsza bohaterka była świadkiem strasznej sceny... Tuż obok mieszkania Traczyków na Mokotowie, Niemcy zbombardowali dom. Mieszkała w nim

 Witamy! Dzisiaj obchodzimy 64. rocznicę wybuchu powstania węgierskiego. Jakie były przyczyny jego wybuchu? Zapaść ekonomiczna i niskie standardy życia Kolektywizacja polityki rolnej Brak wolności słowa Nieprzejrzysty system punktacji względem kryteriów przyjmowania na uniwersytety (punkty za pochodzenie bądź przynależność do partii) Jak przebiegało to powstanie? Powstanie węgierskie trwało 18 dni.  24 października  Powstanie rozszerza się na dalsze miasta, jednak jego głównym ośrodkiem nadal pozostaje Budapeszt. Powstają rady pracownicze, narodowe i rewolucyjne a w całym kraju zostaje ogłoszony strajk generalny. Równocześnie po raz pierwszy wydano niezależne gazety. Późnym popołudniem do Budapesztu wkracza 6 tysięcy żołnierzy radzieckich, wspieranych przez ponad 200 czołgów, współdziałających z węgierskimi służbami bezpieczeństwa i armią. 25 października I sekretarzem partii zostaje Janos Kadar. Równocześnie   Wydział Bezpieczeństwa Państwa  strzela przed parlamentem do tłumu – ofiarą

Witamy! Dzisiaj obchodzimy 189. rocznicę upadku powstania listopadowego. Jaki był cel Powstania Listopadowego i dlaczego wybuchło? Powstanie Listopadowe wybuchło w nocy z 29 na 30 listopada, a zakończyło się 21 października 1831 roku. Przyczyną wybuchu powstania była zaborcza opresja rosyjska (rusyfikacja) oraz nieprzestrzeganie postanowień konstytucji 1815 roku przez carów Imperium Rosyjskiego wobec Polaków. Rosjanie wszelkimi sposobami tłumili niepodległościowe dążenia Polaków: car Aleksander I zniósł wolność prasy, wprowadził cenzurę prewencyjną, oraz rozbijał polskie organizacje niepodległościowe. Podporucznik Piotr Wysocki był przywódcą zawiązanego w 1828 roku sprzysiężenia w warszawskiej Szkole Podchorążych Piechoty. 29 listopada ppor. Wysocki, przerywając zajęcia, wygłosił mowę, której słowa brzmiały: „Polacy! Wybiła godzina zemsty. Dziś umrzeć lub zwyciężyć potrzeba! Idźmy, a piersi wasze niech będą Termopilami dla wrogów” Jakie były najważniejsze wydarzenia Powstania i jak prz

  Dzisiaj będę miała zaszczyt przedstawić państwu Komendanta Głównego Armii Krajowej, członka Rady Trzech oraz Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych:  Tadeusza Komorowskiego  pseudonim  „Bór”. Tadeusz urodził się 1 czerwca 1895 roku w Chorobrowie, wsi położonej na Austro-Węgrzech. Był spokrewniony z Tadeuszem Rozwadowskim. W 1913 roku ukończył gimnazjum we Lwowie, w tym samym czasie rozpoczynając służbę wojskową w armii austro-węgierskiej. Szkołę oficerską piechoty i kawalerii ukończył dwa lata później w stopniu podporucznika kawalerii. W trakcie I wojny światowej walczył na froncie rosyjskim i włoskim,  awansując  na stopień porucznika. 15 listopada 1918 roku został przyjęty do  Wojska Polskiego  oraz przydzielony do  9. pułku ułanów  w którego szeregach wziął udział w wojnie z Ukraińcami. W 1920, podczas wojny polsko-bolszewickiej objął dowództwo nad  zbiorczym szwadronem 9. pułku ułanów  oraz nad  12. pułkiem ułanów podolskich . Niestety już pierwszego dnia bitwy pod Komarowem zos

Dzień 57 , 26.09.1944, wtorek Rozpoczęła się ewakuacja powstańców kanałami z Mokotowa do Śródmieścia. Niemcy nie odpuszczali: zaczęli napuszczać wodę do kanałów, wrzucali granaty i piasek... Dzień 58 , 27.09.1944, środa Na Mokotowie rozpoczyna się silne natarcie niemieckie.  Po przeanalizowaniu sytuacji strona polska wysyła parlamentariuszy celem pertraktacji w sprawie ewakuacji ludności cywilnej i rannych oraz ustalenia warunków kapitulacji dzielnicy.  Generał von dem Bach zapewnia parlamentariuszy, że Powstańcy będą traktowani zgodnie z postanowieniami konwencji genewskiej. Mimo tych obietnic, na ul. Dworkowej nieprzyjaciel morduje ok. 120 osób. Są to głównie Powstańcy, którzy nie zdołali dotrzeć kanałami do Śródmieścia i zawrócili na Mokotów. Około południa Mokotów kapituluje.   Dzień 59 , 28.09.1944, czwartek Po kapitulacji Mokotowa cały wysiłek bojowy Niemcy koncentrują na Żoliborzu.  Oddziały nieprzyjaciela pacyfikują wsie puszczańskie.  Palą Pociechę, Wiersze, Janówek, Brzozówk

Dzień 50 ,  19.09.1944, wtorek Niemcy wciąż nacierają na Czerniakowie wzdłuż ulicy Wilanowskiej i ul. Zagórnej. Oddziały Jana Mazurkiewicza "Radosława" przedzierają się na Mokotów. Z kolei kolejny oddział powstańców opanowuje Wybrzeże Kościuszkowskie.  Dzień 51 ,  20.09.1944, środa Tadeusz Bór-Komorowski nakazuje przeorganizowanie oddziałów powstańczych AK na regularne oddziały Wojska Polskiego. Na mocy tego rozkazu powstaje Warszawski Korpus AK. Dzień 52 ,  21.09.1944, czwartek Trwa nieprzerwany napór nieprzyjaciela na Przyczółek Czerniakowski.  Śródmieście pozostaje pod nękającym ostrzałem artylerii. Powstańcy niszczą barykadę nieprzyjacielską na rogu Alei Jerozolimskich i Brackiej.  Dzień 53 ,  22.09.1944, piątek Obrońcy Przyczółka Czerniakowskiego bezskutecznie próbują przebić się na Saską Kępę. Równocześnie o ddziały generała Heinza Rohra przygotowują się do generalnego natarcia na Mokotów. Dzień 54 ,  23.09.1944, sobota Pada Przyczółek Czerniakowski. W nocy z 22 na 23 w

 Dzień 43 , 12.09.1944, wtorek Niemcy kierują ogromną ilość swoich jednostek na Czerniaków. Udaje im się zająć zachodnią część ulicy Łazienkowskiej oraz kawałek od ul. Frascati do ul. Książęcej. Powstańcy wciąż zaciekle bronią placówki w YMCA przy ulicy Konopnickiej. Dzień 44 , 13.09.1944, środa Na Pragę wkraczają pierwsze sowieckie oddziały, a Niemcy wysadzają 4 mosty - Poniatowskiego, Średnicowy, Gdański i Kierbedzia. Z kolei powstańcy są zmuszeni do zupełnego opuszczenia ulicy Łazienkowskiej, ul. Przemysłowej, gazowni na ul. Ludnej, szpitala św. Łazarza oraz gmachu ZUS-u. W nocy sowieckie samoloty po raz pierwszy zrzucają żywność oraz broń. Dzień 45 , 14.09.1944, czwartek Polakom walczącym na Pradze udaje się wyprzeć Niemców za Wisłę. obrońcy Czerniakowa przesuwają się bardziej w stronę Wisły. Wróg napiera na Żoliborzu z trzech stron a na dodatek zajmuje obszar od Bielan do ulicy Krasińskiego. Trwają bombardowania na Mokotowie.  Dzień 46 , 15.09.1944, piątek Nad ranem z Pragi na C

  Dzień 36 , 05.09.1944, wtorek Niemcy wciąż nie odpuszczają i ostrzeliwują Powiśle. Powstańcy muszą wycofywać się z kolejnych ulic: Sewerynów, Obóźnej i Leszczyńskiej. Skolei ludność cywilną zaczęli ewakuować do południowej części Śródmieścia - reszta stoi w płomieniach. W ruinach Komendy Policji, na ul. Królewskiej i w kościele św. Krzyża Polakom udaje się powstrzymać niemieckich żołnierzy. Prezydent USA - Franklin Delano Roosevelt zawiadamia Churchilla że Powstańcy Warszawscy (według amerykańskiego wywiadu) opuścili stolicę.  Dzień 37 , 06.09.1944, środa Niemcy coraz bardziej napierają, więc Polacy stopniowo wycofują się w stronę Śródmieścia. Na dodatek wycofali się również z północnej części Powiśla, którą zajęli napastnicy. Nowy Świat staje się linią frontu. Wciąż trwa przeprowadzanie cywilów do północnej części Śródmieścia, nad których głowami latają rozrzucane przez Niemców kartki wzywające ich do opuszczenia Warszawy.  Dzień 38 , 07.09.1944, czwartek Niemcy przejmują kontrolę n

  Dzień 29 ,   29.08.1944, wtorek Rządy Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych przyznają polskim żołnierzom prawa kombatanckie, uznając Armię Krajową za integralną część Polskich Sił Zbrojnych. Trwają bombardowania lotnicze i ostrzał artyleryjski Starego Miasta. W nocy powstańcy powstrzymują silne natarcie wroga z Ogrodu Saskiego na linię ulicy Królewskiej a na Mokotowie Niemcy przystępują do kolejnych nalotów. Natomiast w zburzonym szpitalu Elżbietanek przy ulicy Goszczyńskiego ginie wielu rannych oraz część personelu. Dzień 30 ,  30.08.1944 , ś roda Kanałami do Śródmieścia i na Żoliborz przechodzą ranni. Po południu samoloty wroga bombardują przepełniony rannymi budynek szpitalny przy ul. Chełmskiej 19. Ostrzelany pociskami zapalającymi szpital staje w płomieniach. Ginie wielu rannych i chorych. W trakcie wielogodzinnej akcji ratunkowej Powstańcy ponoszą dotkliwe straty. Wieczorem oddziały powstańcze przegrupowują się i przygotowują do przebicia z ul. Bielańskiej w kierunku Hal Mir

 Dzień 22 , 22.08.1944, wtorek Obrona Starego Miasta. Powstańcy odpierają atak czołgów i piechoty niemieckiej na barykady na Nalewkach i Długiej, broniąc dostępu do placu Krasińskich. Wieczorem, po ciężkich walkach, Niemcy obsadzają zrujnowany Arsenał: natarcie załamuje się pod silnym ostrzałem nieprzyjaciela. Polacy wycofują się przed świtem z ogromnymi stratami - podczas obu ataków liczba zabitych i rannych sięga ok. 500 osób. Dzień 23 , 23.08.1944, środa Niemcy atakują szpital Jana Bożego przy Bonifraterskiej. Po ciężkiej walce oddziały polskie opanowują kościół św. Krzyża i sąsiedni budynek Komendy Policji przy Krakowskim Przedmieściu. Dzięki tym zdobyczom powstańcy mogą przypuszczać ataki na pozycje niemieckie w kierunku Starówki. Dzień 24 , 24.08.1944, czwartek Stare Miasto jest nadal celem nieustannych, masowych ataków nieprzyjacielskich. Niemcy opanowują część zrujnowanych zabudowań szpitala Jana Bożego przy ul. Bonifraterskiej. Dzień 25 , 25.08.1944, piątek Na Starym Mieście n

  Dzień 15 ,   15.08.1944, wtorek W nocy lotnictwo alianckie po raz kolejny dokonuje zrzutów broni i amunicji. Niemcy zestrzeliwują trzy z dwudziestu niosących pomoc Polakom samolotów. Powstańcy uroczyście obchodzą Dzień Żołnierza. Następują ciężkie ataki na Stare Miasto. Równolegle z tymi wydarzeniami nieprzyjaciel zajmuje Pałac Mostowskich a w ogniu staje najwyższy budynek Warszawy - Prudential. Dzień 16 ,  16.08.1944, środa Od rana nieprzyjaciel utrzymuje nękający ostrzał artyleryjski i moździerzowy Starego Miasta po czym przejmuje klasztor: każda próba odbicia budynku kończy się fiaskiem. Niemieckie natarcie na Rynek Starego Miasta załamuje się na zaciekle broniących się barykadach u wlotu ulic. Batalion „Czata 49” wypiera Niemców ze Stawek i utrzymuje pozycje przez trzy godziny po czym wycofuje się z braku wsparcia od strony Powązek. Natarcie Batalionu „Zośka” załamuje się w okolicy Nalewek. Nieprzyjaciel kontynuuje natarcie na północne Śródmieście a Stalin zawiadamia premierów Ch

Witam! Tym razem przedstawię państwu historię młodej bohaterki, która podczas obrony Warszawy pomagała w szpitalu polowym oraz jako sanitariuszka wzięła udział w powstaniu warszawskim - Lidii Daniszewskiej pseudonim „Lidka”.  Lidia przyszła na świat 31 maja 1923 r. w Jeziornie - wsi położonej na Mazowszu. Paweł oraz Maria z domu Jeżyckich rok później doczekali się drugiej córki - Ireny Barbary. Nie minęło dużo czasu nim rodzina przeniosła się do Warszawy (Sadyby). Kiedy przyszedł rok 1939 i Polacy zaczęli przygotowywać się na wybuch wojny, w domu Daniszewskich panowała napięta atmosfera - pani Maria robiła zapasy, a pan Paweł na możliwy sposób zabezpieczał dom. Po ok. 2 tygodniach od rozpoczęcia napaści III Rzeszy na Polskę, do mieszkania Daniszewskich, wtargnęli naziści. Wyprowadzili całą rodzinę wraz z innymi mieszkańcami Sadyby i oddzielili od siebie mężczyzn i kobiety po czym wszystkich pognali do Wilanowa (dzielnicy Warszawy). Spędzili tam noc, po której mama naszej dzisiejszej bo