Polscy Bohaterowie

Rozbicie więzienia w Kielcach: powiązana z akcją rozbicia więzienia w Radomiu, o której więcej mogą państwo przeczytać tutaj:  https://polscy-bohaterowie.blogspot.com/2020/07/rozbicie-wiezienia-w-radomiu_23.html . 4 sierpnia 1945 roku zgodnie z planem ustalonym kilka dni wcześniej, do lasu położonego niedaleko Kielc przybyła część partyzantów. Tego samego dnia, wieczorem, na miejsce dotarła reszta Polaków, których od razu uzbrojono i podzielono na pododdziały. Drugim etapem planu było zatrzymanie przed oddział  „Szparaga” wszystkich pojazdów transportowych przejeżdżających drogą Skarżysko- Kamienna - Kielce, co z powodzeniem się udało. W sumie zarekwirowano  14 samochodów, a kierowców, w obawie przed wydaniem, trzymano pod strażą w lesie. Wieczorem 200 partyzantów, jako tako gotowych na atak, dokładnie omówiło każdy szczegół akcji, po czym przystąpiło do jego realizacji. Około godziny 21:00 ciężarówki załadowane sprzętem oraz ludźmi ruszyły na miejsce docierając o 23:30. Wychodząc z

Czołem! Dzisiaj będę miała zaszczyt przedstawić państwu historię niezwykłego polskiego bohatera- generała broni i Wojska Polskiego oraz kawalera Orderu Orła Białego: Stanisława Maczka. Stanisław urodził się 31 marca 1892 roku w Szczercu, mieście położonym pod Lwowem. Co ciekawe jego korzenie sięgały pochodzenia chorwackiego. W 1910 zakończył naukę w Gimnazjum im. Franciszka Józefa. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Lwowskiego: filozofię ścisłą oraz filologię polską. Zaangażował się również w akademickie środowisko patriotyczne, co sprawiło że w 1912 dołączył do Związku Strzeleckiego . Młody Stanisław pragnął dołączyć do Legionów Polskich , Józefa Piłsudskiego, co uniemożliwiło mu powołanie do armii austro-węgierskiej. Kiedy wybuchła I wojna światowa został wysłany z pułkiem na front włoski. W 1915 Skierowany do Szkoły Oficerów Rezerwy III Korpusu z powodzeniem ukończył szkolenia, zostając dowódcą plutonu 3 pułku Piechoty Obrony Krajowej w G

Witam! Dziś przedstawię państwu historię młodej ale wielce oddanej Polsce patriotce oraz żołnierza Armii Krajowej - Heleny Motykównej . Helenka przyszła na świat 17 lutego 1924 r. we wsi Daszawo (obecnie położonej na Ukrainie). Była najstarszym dzieckiem Tomasza i Wiktorii, którzy mięli jeszcze trójkę młodszych synów. Mała Hela uwielbiała wspinać się po drzewach i często wracała do domu umorusana lub zadrapana. Mawiała że jak dorośnie, to zostanie żołnierzem lub sanitariuszką. Lata mijały, nasza dzisiejsza bohaterka rosła i stawała się coraz większą pomocą dla rodziców. Niestety ten szczęśliwy okres przeminął gdy przeszedł wrzesień '39. W tym bardzo trudnym dla wszystkich czasie, 15-letnia Helena okazała się ogromnym wsparciem dla rodziny - ciężko pracowała w polu i pomagała w codziennych pracach domowych. Kiedy Sowieci ponownie wkroczyli do Polski i ustalili nowe granice, Tomasz i Wiktoria Matykówni postanowili opuścić swój dom rodzinny gdyż Daszawo nie leżało już na obszarze

Bitwa Warszawska , (tak zwany Cud nad Wisłą) była rozstrzygającym starciem wojny polsko-bolszewickiej trwającej od lutego 1919 do października 1921 roku.  Jak doszło do tej bitwy? Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, wciąż trwał spór o granice. Sam Józef Piłsudski powiedział: „W tej chwili Polska jest właściwie bez granic i wszystko co możemy w tej mierze zdobyć na zachodzie, to zależy od Ententy i o ile zechce mniej lub więcej ścisnąć Niemcy. Na wschodzie to inna sprawa; tu są drzwi, które się otwierają i zamykają, i zależy, kto i jak szeroko siłą je otworzy...” Z czasem Rosjanie zajmowali coraz większe obszary Europy. Zajęli Mińsk i Wilno, jednak w kwietniu 1919 r. Polacy zajęli okupywane przez Niemców Grodno, Lidę, Nowogródek i Baranowice, a kilka dni później i Wilno. 28 czerwca 1919 r. został podpisany traktat wersalski, który uznał powrót II Rzeczpospolitej na mapę Europy jak i zatwierdził granicę po stronie zachodniej. Na początku maja 1920, nasi rodacy wy

Rozbicie więzienia w Lidzie: spektakularny sukces oddziału Armii Krajowej liczącego 11 osób, patrząc na liczbę niemieckich policjantów oraz żołnierzy przebywających wówczas w mieście: 10 tysięcy. Jesienią 1943 roku Niemcy aresztowali 70 członków podziemia na terenie Lidy. Dowództwo AK Nowogródek postanowiło nie być obojętne na straty w swoich szeregach, zatem rozpoczęło planowanie ich uwolnienia: na początku starano się wykupić uwięzionych, jednak zakończyło się to niepowodzeniem. Dlatego właśnie zdecydowano się na akcję dywersyjną. Pomimo tego, że pierwsze próby podjęto jeszcze tego samego roku, nic z tego nie wyszło: wyznaczony oddział był dwukrotnie odwoływany, ponieważ dowództwo doszło do wniosku, że w mieście z tak dużym garnizonem, akcja musi zostać przeprowadzona podstępem. Zachowały się słowa szefa sztabu, cichociemnego, Stanisława Sędziaka, który tak opisywał zaistniałą sytuację: „ Potrzeba było do niej 10 ludzi w mundurach niemieckiej żandarmerii. Reszta była już przygot

1 sierpnia 1944 roku o godzinie 17:00 ("godzinie W"), żołnierze Armii Krajowej oraz mieszkańcy Warszawy ruszyli do walki przeciwko niemieckiemu okupantowi. Wcześniej tego dnia, jeszcze przed oficjalnym rozpoczęciem powstania, na Żoliborzu doszło do pierwszego starcia. O rozpoczęciu powstania zadecydował ówczesny dowódca AK – Tadeusz Bór-Komorowski, chcąc przez opanowanie Warszawy niedługo przed wkroczeniem wojsk sowieckich poprawić międzynarodową pozycję rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie i co ważniejsze, zatrzymać proces sowietyzacji oraz wasalizacji Polski. Pierwsze dni powstania zapowiadały się dobrze, Polacy nacierali: 2 sierpnia Polacy opanowali Stare Miasto, Śródmieście, Powiśle, Wolę, Mokotów i Czerniaków, a 3 sierpnia także Żoliborz. Jednak nadzieja, że to wszystko niedługo się skończy i warszawiacy wrócą do swych domów, szybko niestety minęła, gdyż Niemcy zatrzymali Armię Czerwoną pod Radzyminem, a w sobotę (powstanie rozpoczęło się we wtorek) na