Polscy Bohaterowie

 Czołem! Dzisiaj będę miała zaszczyt przedstawić państwu nie docenionego i zapomnianego bohatera: Leona Krzeczunowicza.  Leon Krzeczunowicz urodził się  1901 roku w Jaryczowie, osiedlu położonym obecnie na Ukrainie. Razem ze swoim rodzeństwem uczył się domowo.   W okresie I wojny, rodzina zmuszona była do ucieczki do Wiednia, gdzie Leon kontynuował edukację w zaimprowizowanym polskim gimnazjum, później we Lwowie, gdzie osiedli po wojnie na stałe. Z wielkim zapałem uprawiał jeździectwo. Po osiągnięciu 17 roku życia bez zgody ojca wstąpił w szeregi Obrońców Lwowa walcząc  na najtrudniejszych odcinkach w szczególności w gmachu poczty głównej, które trwały nawet kilka dni. Ze względu na to, że świetnie radził sobie w zarządaniu, wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie  ze swoim dowódcą- rtm. Stefanem Dembińskim i kilkoma ochotnikami pojechał do Krakowa, organizując8 pułk ułanów Józefa Poniatowskiego. W styczniu 1919 był już na froncie wołyńskim. Uczestniczył w pierwszej bitwie z wojskami bolsze

Witam! Dziś przedstawię państwu biografię Marii Stypułkowskiej-Chojeckiej ps. „Kama” - żołnierza Szarych Szeregów oraz oddziału AK „Agat”, łączniczki i sanitariuszki batalionu „Parasol” oraz uczestniczki Powstania Warszawskiego. Maria urodziła się 24 września 1926 r. W Warszawie. Jan Stypułkowski, który utrzymywał rodzinę z pracy w kolejowych warsztatach naprawczych oraz Irena z d. Obrzydowska, nie mieli więcej dzieci. W szkole, nauczyła się miłości do Ojczyzny oraz tego co to jest patriotyzm. Kiedy Maria miała 11 lat, wstąpiła do 58. Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerskiej. Jej rodzice, jak i nauczyciele i harcerze, zawsze podkreślali jak ważna i cenna jest wolność. W czerwcu 1939 r. zdała egzamin do szkoły średniej. W pierwszych dniach wojny razem z koleżankami z drużyny harcerskiej, na Dworcu Głównym w Al. Jerozolimskich opiekowała się uciekającymi ze zbombardowanych okolic Warszawy, matkami z dziećmi oraz starszymi. Kiedy na dworcu zrobiło się niebezpiecznie ze względu na bombard

 Czołem! W dzisiejszym poście będę miała zaszczyt przedstawić państwu historię podpułkownika Wojska Polskiego: Łukasza Cieplińskiego, prezesa IV Komendy Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość oraz żołnierza ZWZ-AK, NIE i DSZ. Łukasz Ciepliński urodził się 26 listopada, 1913 roku w Kwilczu: wsi położonej w województwie wielkopolskim. Jako mały chłopiec był wychowywany w wartościach katolickich i patriotycznych. Po ukończeniu szkoły uczęszczał do Korpusu Kadetów oraz był słuchaczem Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie, którą ukończył w stopniu podporucznika. Dzięki swoim zdolnościom łatwo zaciągnął się do  62 pułku piechoty  w Bydgoszczy. We wrześniu 1939 roku b rał udział w bitwie nad Bzurą. Podczas walk pod Witkowicami w pojedynkę zniszczył sześć niemieckich czołgów i dwa wozy dowódcze. Za ten heroiczny czyn został nagrodzony Orderem Virtuti Militari, który generał Kutrzeba odpiął od swojego munduru, jeszcze na polu bitwy. Awansowany na stopień porucznika z resztkami macierzystego pułk

Dziś przedstawię państwu historię Heleny Wardal z d. Bąk pseudonim „Ramzesowa” – łączniczki Armii Krajowej, skazanej za m.in. przynależność do NSZ, co było…? Helena urodziła się 16 stycznia 1921 r. w Mierźwiączkach. Władysław i Antonina Bąk wraz z dziećmi mieszkali w miejscowości Irena (woj Lubelskie, obecnie prawdopodobnie część Dęblina), gdzie Hela ukończyła 7 klas szkoły podstawowej. W 1938 roku 17-letnia Hela wyszła za mąż za Ignacego Wardala, który pracował jako buchalter na kolei.  Po wybuchu wojny, młode małżeństwo wstąpiło do Armii Krajowej, za co Ignacy został wywieziony przez Niemców do Auschwitz w 1942 r. zostawiając żonę z dwójką dzieci. Niestety zaledwie dwa tygodnie później, do Heleny dotarła informacja o śmierci męża… Po tym tragicznym dla całej rodziny zdarzeniu, 21-letnia dziewczyna przeniosła się z dziećmi do matki.  Rok później nasza dzisiejsza bohaterka wstąpiła do oddziału Kazimierza Kiełczykowskiego „Błyska” i przyjęła pseudonim „Ramzesowa”. Następnie służyła w od

 Czołem! W dzisiejszym wpisie będę miała zaszczyt przedstawić państwu historię podporucznika Wojska Polskiego i jednego z dowódców polskiego podziemia antykomunistycznego i niepodległościowego: Anatola Radziwonika. Anatol urodził się 20 lutego 1916 roku w Briańsku, mieście położonym w europejskiej części Rosji. Rodzice chłopca wcześniej mieszkali na Wołkowysku skąd zostali ewakuowani przez władze carskie przed niemiecką ofensywą w czasie I wojny światowej. Po wojnie polsko-bolszewickiej rodzina ponownie wróciła na wcześniej zamieszkiwane tereny Białorusi. Pomimo tego, że byli ludźmi prostymi, za wszelką cenę starali się o dobre wykształcenie swoich dzieci. Takim to sposobem Anatol  kontynuował naukę w Państwowym Męskim Seminarium Nauczycielskim w Słonimiu.  Warto wspomnieć, że w klasie w której się uczył znajdowali się w późniejszym czasie organizatorzy i żołnierze Armii Krajowej (jednym z nich był Józef Pyszko „Sokół”, wybitny organizator AK w powiecie grodzieńskim). Po otrzymaniu dyp

Dziś mija 158 lat od wybuchu najdłuższego podczas zaborów powstania Polaków, mający charakter wojny partyzanckiej. Przyczyny wybuchu Spragnieni wolności Polacy mieli już dość represji ze strony cara jak i tego że tysiące naszych rodaków ginęło w walce za zaborcę. Po tym jak w 1856 r. Rosja pokazała swoje osłabienie przegrywając w wojnie krymskiej, nasi rodacy rozpoczęli przygotowania do wybuchu kolejnego powstania z nadzieją, że tym razem się uda. Wśród m.in. Studentów zaczęły powstawać konspiracyjne kółka młodzieżowe, a na żałobach narodowych, pogrzebach czy w rocznice śmierci wybitnych Polaków i Bohaterów, organizowali manifestacje, które były krwawo tłumione przez armię cara. 14 października 1861 r. namiestnik Królestwa Polskiego – Karol Karłowicz Lambert – wprowadził stan wojenny na terenie Królestwa w celu jego spacyfikowania.  Ostatecznie do wybuchu powstania doprowadziła zaplanowana na 25 stycznia branka. Na sporządzonych listach z nazwiskami Polaków do poboru, znajdowało się 12

Witam, dziś z wielką chęcią przestawię państwu historię kolejnego wybitnego pilota oraz dowódcy 303. Dywizjonu im. Tadeusza Kościuszki! Zdzisław Henneberg urodził się 11 maja 1911 r. w Warszawie. Był najmłodszy z czworga dzieci Adolfa Romualda i Anny z domu Mordasewicz. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Warszawie, rodzice posłali go do Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego. W 1927 roku zdał maturę i rozpoczął studia na Państwowej Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki, które przerwał po 2 latach, aby pójść do Wojska Polskiego. W październiku został przyjęty do Szkoły Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie. Po roku szkolenia, jako plutonowy podchorąży rezerwy, został przydzielony do 3. Pułku Lotniczego w Poznaniu, z którego, po ok. miesiącu, wrócił do Dęblina. Tam został przydzielony do grupy podchorążych drugiego roku i w 1934 jako podporucznik-obserwator dostał się do 1. Pułku Lotniczego w Warszawie. Po przejściu pilotażowego szkolenia w Eskadrze Treningowej, dowództwo przydzieli

Czołem! Dzisiaj będę miała przywilej przedstawić państwu niezwykle odważnego polskiego bohatera- Stefana Karaszewskiego, który sam zniszczył 6 niemieckich czołgów. Stefan urodził się 14 kwietnia 1915 roku w Harbinie, czyli północnej części Chin w której przebywało wtedy kilkanaście tysięcy Polaków. Co ciekawe działały tam polskie kluby oraz wydawane były polskie gazety a nawet zbudowano tam polskie gimnazjum imienia Henryka Sienkiewicza! Gdy skończyła się I wojna światowa a Polska powoli odzyskiwała niepodległość rodzina Karaszewskich postanowiła wrócić do Ojczyzny, a dokładniej do Tomaszowa Mazowieckiego. Niedługo po tym ojciec: Stanisław, zachorował a rodzina popadła w biedę. Dlatego też młody Stefan od razu po skończeniu podstawówki podjął pracę w fabryce włókienniczej. Tak minęło parę lat. Po ukończeniu 18 lat wstąpił do Związku Strzeleckiego "Strzelca", ożenił się a kilka miesięcy później przyszła na świat jego córeczka: Alicja.  Po powołaniu do wojska trafił do 85 pułku

Dziś przedstawię państwu historię Pani Lidii Lwow „Lali”, która w wieku 22 lat dołączyła do oddziału „Kmicica”, który niedługo potem został rozbity przez Rosjan. Odkąd wstąpiła do 5 Wileńskiej Brygady AK, do końca była przy „Łupaszce”. Lidia przyszła na świat 14 listopada 1920 r. w Plosie, niedaleko Moskwy. Jej rodzice (oboje Rosjanie): Leon i Barbara z domu Tiuchanow pół roku po narodzinach córki, uciekli do Polski, a dokładniej do Nowogródka (dziś położonego na Białorusi). Na początku ojciec Lidzi pracował na utrzymanie rodziny jako nauczyciel w rosyjskim gimnazjum, później został wykładowcą szkoły rolniczej. Nasza dzisiejsza bohaterka oprócz uczęszczania do szkoły, działała również w harcerstwie, gdzie powoli kształtowała się jej miłość do Polski. Po kilku latach życia w Nowogródku, rodzina Lwow przeniosła się do Kobylnika (na Mazowszu), gdyż Pan Leon otrzymał tam posadę w majątku. Tam urodził im się syn – Borys Lwow, a Lidia ukończyła gimnazjum. Po zdaniu matury w 1938 r. dostała s

 Czołem! Dziś przedstawię państwu historię wybitnego kapitana pilota Wojska Polskiego: Jana Kazimierza Daszewskiego.  Jan urodził się 5 kwietnia 1916 roku w Kijowie.  Przygodę z lotnictwem rozpoczął w 1936 roku, kiedy wstąpił do „Szkoły Orląt” – Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie, kończąc w stopniu podporucznika pilota. Równocześnie przydzielono go 1. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Warszawie. Podczas kampanii wrześniowej  był pilotem 112. Eskadry Myśliwskiej wchodzącej w skład Brygady Pościgowej . Zadaniem tej formacji była obrona obszaru powietrznego Warszawy. Piątego dnia wojny Kazimierz sam  zestrzelił Junkersa Ju 87B. Drugim zestrzelonym samolotem był bombowiec Dornier Do 17! Po porażce Polski wyjechał do Rumunii, a stamtąd  do Francji. Brał udział w kampanii francuskiej walcząc w kluczu myśliwskim. Po kapitulacji kraju ewakuował się do Wielkiej Brytanii, gdzie w 1940 został pilotem Dywizjonu 303 .  Razem z Janem Zumbachem, Mirosławem Fericiem i Witoldem Łokuciewskim tworzy

Witam! Dziś przedstawię państwu historię Janiny Żubryd, żony Antoniego Żubryda, którego biografię mogą państwo przeczytać tutaj:  >>LINK<< Janina urodziła się 20 lutego 1921 r. w Sanoku na Podkarpaciu, jako druga córka (miała starszą o 8 lat siostrę Stefanię) Jana, który był poważanym leśnikiem oraz Stanisławy z domu Sieczkowskich. Dwa lata po narodzinach naszej dzisiejszej Bohaterki, rodzina powiększyła się o dwóch członków - Jadzię i Marię. Z kolei kolejne dwa lata później urodziła się Krysia.  Lata mijały, dziewczynki rozwijały się i dorastały z każdym dniem. Niedługo po tym jak w 1938 r. Janina ukończyła żeńskie gimnazjum w Sanoku, cała rodzina pogrążyła się w żałobie, gdyż zmarł Jan Praczyński... Pomimo ogromnej straty, trzeba było żyć dalej i kiedy wybuchła wojna, Jasia dostała pracę w nadleśnictwie sanockim. Z czasem, najmłodsza siostra, która wyjechała do Krakowa, wstąpiła do Armii Krajowej.  Pod koniec jednego z wiosennych dni, kiedy 19-letnia Janina właśnie miała

Czołem! Dzisiaj będę miała zaszczyt przedstawić państwu historię polskiego wojskowego, generała broni i szefa sztabu Wojska Polskiego: Tadeusza Jordana Rozwadowskiego. Tadeusz urodził się 20 maja 1866 roku w Babinie, wsi obecnie położonej na Ukrainie. Dziecięce lata spędził na Lubelszczyźnie, w majątku swojego ojca. Naukę rozpoczął w gimnazjum we Lwowie, następnie w 1880 roku zgodnie z rodzinną tradycją został wysłany do szkoły wojskowej: młodzieniec wstąpił do Szkoły Kadetów Kawalerii w Hranicach. Po jej ukończeniu uczył się w Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu. Pomimo faworyzowania austriackich studentów, Polak ukończył studia z wyróżnieniem i został uznany za najlepszego absolwenta swojego rocznika. W 1889 otrzymał stopień podporucznika w korpusie oficerów artylerii . Mimo możliwości pozostania w Austrii i kontynuowania służby w jednym z najbardziej prestiżowych oddziałów, zdecydował się na powrót do Polski. Ostatecznie wybrał Kraków, gdzie rozpoczął służbę w pułku artylerii