Akcja Kutschera

"Akcją Kutschera" nazywamy udany zamach żołnierzy oddziału "Pegaz" na Franza Kutscherę- dowódcy SS i fanatycznym naziście który zorganizował wiele masowych egzekucji wprowadzając wielki terror w okupowanej Warszawie mający na celu sparaliżowanie cywili i ruchu oporu. Ustanowił również nowe rozporządzenie, które mówiło, że: "Za śmieć każdego Niemca lub akcję oporu będzie rozstrzeliwana odpowiednia liczba Polaków". Co ciekawe, obwieszczeń o wyrokach śmierci nigdy nie podpisywał nazwiskiem. Od 16 października 1943 do 16 lutego 1944 roku w 35 publicznych egzekucjach  zamordowano 1763 osoby. Ponieważ jednak w tym czasie więcej wykonywano tzw. egzekucji niejawnych (głównie w ruinach warszawskiego getta) szacuje się, że liczba ofiar sięgnęła ponad 5 tysięcy.
W listopadzie 1943 roku Kierownictwo Walki Podziemnej wydało wyrok śmierci na Franzie Kutscherze, umieszczając go na liście koniecznych do wykonania wyroków. Pierwszym tropem, dzięki któremu polskie podziemie mogło wszcząć postępowanie, było przypadkowe odkrycie zamieszkania Franza przez szefa "Agatu"- Aleksandra Kunickiego. Następnie dowódca I plutonu "Agatu"- Bronisław Pietraszewicz- rozpoczął nabór żołnierzy mających brać udział w akcji- grupa wybranych liczyła 12 osób:

  • Bronisława Pietraszewicza "Lota"- dowódcy
  • Stanisława Huskowskiego "Ali"- zastępcy dowódcy
  • Zdzisława Poradzkiego "Kruszynki"- drugiego wykonawcy
  • Michała Issajewicza "Misia"- kierowcy wozu
  • Mariana Sengera "Cichego"- ubezpieczyciela
  • Zbigniewa Gęsickiego "Juno"- drugiego ubezpieczyciela
  • Henryka Humięckiego "Olbrzyma"- trzeciego ubezpieczyciela
  • Bronisława Hellwinga "Bruna"- kierowcy drugiego wozu
  • Kazimierza Scotta "Sokoła"- kierowcy trzeciego wozu
  • Marii Stypułkowskiej- Chojeckiej "Kamy"- odpowiedzialnej za sygnalizację
  • Elżbiety Dziębowskiej "Dewajtis"- również odpowiedzialnej za sygnalizację
  • Anny Starzyńskiej-Reweskiej "Hanki"- tak samo odpowiedzialnej za sygnalizajcję
Trzy kobiety odpowiedzialne za sygnalizację działały w dużym skupieniu- od każdej z nich zależał kolejny ruch. Kiedy wszystkie po kolei pokazały umówiony znak (przewieszenie przez ramię jasnego płaszcza) "Miś" ruszył z miejsca wprost na spotkanie czarnej limuzyny z Kutscherem. Zjeżdżając na lewy pas, zagrodził drogę jadącemu samochodowi. Do zatrzymanego, niemieckiego pojazdu podbiegł "Lot" a za nim "Kruszynka"- Bronisław jako dowódca pierwszy rozpoczął ogień w stronę nazisty- strzelając w opuszczone szyby boczne, zauważono, że tym razem Franzowi nie towarzyszył adiutant. Na odgłos rozpoczętej walki, samochody prowadzone przez "Sokoła" i "Bruna" podjechały tyłem do Alei Ujazdowskich. W tym samym czasie "Olbrzym", "Juno" i "Cichy" rozpoczęli ostrą wymianę ognia z ochroną Dowódca SS. Równolegle z tymi wydarzeniami "Kruszynka" obiegł samochód oddając ostatnią serię ze stenu w niemieckiego generała. Prowadzony z kilku punktów niezwykle silny niemiecki ostrzał, spowodował że pierwszym rannym został "Lot". Pomimo bardzo poważnej rany udało mu się wycofać do samochodu. Nie będąc jednak w stanie powiadomić reszty o zakończeniu akcji, niczego nieświadoma reszta toczyła nadal zajadłą walkę, w wyniku której zostało rannych trzech żołnierzy. Na szczęście dzięki skutecznym działaniom ubezpieczycieli, wszystkim walczącym udało się uciec. Cała akcja trwała minutę i 40 sekund. Prowadzący samochód "Sokół" wraz z czterema poważnie rannymi od razu skierował się do pobliskiego szpitala gdzie przyjęto "Misia" i "Olbrzyma" za to odmówiono pomocy "Lotowi" i "Cichemu". Na szczęście w praskim Szpitalu Przemienienia Pańskiego przyjęto dwóch pozostałych rannych. Ich stan był bardzo ciężki- oboje mieli uszkodzone jelita. Pomimo wielu godzin operacji, lekarzom nie udało się odratować żołnierzy.



Jesteśmy dwiema nastolatkami, które w ramach Fundacji ''Twój Ruch'' stworzyły historycznego bloga: ,,Polscy Bohaterowie". Ma on na celu odświeżyć niesamowite historie Polaków i zdarzeń które miały miejsce w niedalekiej przeszłości.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jan Roman Bytnar „Rudy”

Obraz
Witamy, w dzisiejszym poście chcemy przedstawić państwu historię polskiego bohatera: Jana Romana Bytnara pseudonim „Rudy”. Jan Bytnar jako mały chłopiec był bardzo drobnej postury. Miał zrównoważony charakter. Przywiązywał dużą wagę do tego dzieje się w duszy człowieka: był humanistą, marzycielem i intelektualistą. Lubił przebywać w samotności i rozmyślać. Często poruszał z kolegami temat przyszłości Polski, włączając w to marzenia wolności: jacy będą ludzie i jak będą się czuli w wyzwolonym kraju. Zadziwiła nas jego zaciętość i opanowanie: jego rzetelność i nieugięcie w dążeniu do celów. W jego sercu czaiła się waleczność oraz nieustraszoność. „Rudy” był bardzo oddany swoim przyjaciołom, organizacji i przede wszystkim Ojczyźnie, za którą oddał swoje życie. Wielkość swojej przyjaźni dowiódł podczas przesłuchań gestapo: nie wydał nikogo pomimo ciężkich tortur. Ale o tym w dalszej części posta. Jan Bytnar urodził się 6 maja 1921 roku w Kolbuszowej: mieście na Podkarpaciu. Po 6...
Czytaj więcej

Maciej Aleksy Dawidowski „Alek”

Obraz
Witam! Dzisiaj mam przyjemność przedstawić państwu historię Macieja Aleksego Dawidowskiego, znanego nam głównie z książki „Kamienie na szaniec”. J Alek był wysokim, szczupłym blondynem, dlatego też koledzy zazwyczaj przezywali go „Glizda”. Jan Bytnar z którym siedział w jednej ławce był Jego bliskim przyjacielem z którym lubił rywalizować, kiedy wstąpili do Organizacji „Wawer”. Posługiwał się tylko i wyłącznie drugim imieniem po ojcu. Był bardzo żywym, emocjonalnym i wesołym chłopakiem o wielkiej odwadze i oddaniu. W każdej chwili był gotowy poświęcić swoje życie za przyjaciół i ojczyznę. Urodził się 3 listopada 1920 roku w Drohobyczu – mieście położonym na dzisiejszej Ukrainie. Jego ojciec - Aleksy Dawidowski - był inżynierem technologiem i pracował jako dyrektor administracyjny fabryki karabinów w Warszawie, a matka - Janina z domu Sagatowska - była inżynierem chemikiem, ale zajmowała się domem. Dwa lata po narodzinach Macieja, na świat przyszła Jego siostra – Maria. Rodzina...
Czytaj więcej

Helena Wardal „Ramzesowa”

Obraz
Dziś przedstawię państwu historię Heleny Wardal z d. Bąk pseudonim „Ramzesowa” – łączniczki Armii Krajowej, skazanej za m.in. przynależność do NSZ, co było…? Helena urodziła się 16 stycznia 1921 r. w Mierźwiączkach. Władysław i Antonina Bąk wraz z dziećmi mieszkali w miejscowości Irena (woj Lubelskie, obecnie prawdopodobnie część Dęblina), gdzie Hela ukończyła 7 klas szkoły podstawowej. W 1938 roku 17-letnia Hela wyszła za mąż za Ignacego Wardala, który pracował jako buchalter na kolei.  Po wybuchu wojny, młode małżeństwo wstąpiło do Armii Krajowej, za co Ignacy został wywieziony przez Niemców do Auschwitz w 1942 r. zostawiając żonę z dwójką dzieci. Niestety zaledwie dwa tygodnie później, do Heleny dotarła informacja o śmierci męża… Po tym tragicznym dla całej rodziny zdarzeniu, 21-letnia dziewczyna przeniosła się z dziećmi do matki.  Rok później nasza dzisiejsza bohaterka wstąpiła do oddziału Kazimierza Kiełczykowskiego „Błyska” i przyjęła pseudonim „Ramzesowa”. Następnie słu...
Czytaj więcej